ნობელის პრიზიორი

R a b i n d r a n a t h      T a g o r e

 Speak To Me My Love

Speak to me, my love! Tell me in
words what you sang.
The night is dark. The stars are
lost in clouds. The wind is sighing
through the leaves.
I will let loose my hair. My blue
cloak will cling round me like night. I 
will clasp your head to my bosom; and
there in the sweet loneliness murmur
on your heart. I will shut my eyes
and listen. I will not look in your face.
When your words are ended, we will
sit still and silent. Only the trees will
whisper in the dark.
The night will pale. The day will
dawn. We shall look at each other's 
eyes and go on our different paths.
 Speak to me, my love! Tell me in
words what you sang.

მელაპარაკე, ჩემო, მითხარ, რასაც მიმღერდი,
ბნელი ღამეა, ვარსკვლავები მიკარგულან ღრუბელთ სიღრმეში
და ფოთლოვანში ქარი ოხრავს.
თმას ჩამოვიშლი.
ღამესავით შემომეხვევა ჩემი ლურჯი წამოსასხამი
და მე შენს თავს მკერდზე მივიკრავ
და შენი გული აჩურჩულდება სიმარტოვეში,
თვალებს დავხუჭავ და მოვისმენ შენი გულის ხმას,
სახეზე კი არ შემოგხედავ
და როდესაც შეწყვეტ ლაპარაკს, 
ჩვენ ჩუმად და ყუჩად დავრჩებით,
მხოლოდ ხეები იჩურჩულებენ იმ ბნელ ღამეში,
გადაფითრდება ღამე მერე და ლაჟვარდი შეფერავს დილას...
და შევხედავთ ჩვენ თვალებში მაშინ ერთმანეთს
და გავიყრებით.
მელაპარაკე, ჩემო, მითხარ, რასაც მიმღერდი!

რაბინდრანათ თაგორი

დიდი ინდოელი მწერალი, განმანათლებელი და საზოგადო მოღვაწე

      მეოცე საუკუნის დასაწყისი აღინიშნა რაბინდრანათ თაგორის სწორუპოვარი პოეზიის შედევრების შექმნით. "მებაღე", "კჰონიკა", "გაელვებანი", ძღვენი", "ბავშვები", "ბორანი", "გიტანჯალი"-ლექსთა ეს კრებულები დაედო საფუძვლად წიგნებს, რომელთაც თაგორს მსოფლიო დიდება მოუტანეს.    

    თაგორის მთელი შემოქმედება შინაგანი დაძლევაა ძველინდური რელიგიური მოძღვრებით ნაკარნახევი ცხოვრების უარყოფისა (რაც საუკუნეთა მანძილზე აყალიბებდა ინდოელი ხალხის ტემპერამენტსა და ცნობიერებას). თავად სასრულსაც აქვს საზღვარი,-ამბობდა თაგორი,-ყოველი ატომი უსასრულო სიღრმის შემცველია. ამ იდეას აღორძინება სჭირდებოდა ახალი დროის შესაფერისად. თავის ქვეყანას თაგორმა შესთავაზა, ერთი მხრივ, ღრმად ინდური, მეორე მხრივ, ღრმად თანადროული იდეოლოგია, რომლის მეოხებითაც მან საერთო ენა უნდა გამონახოს მსოფლიოს სხვა კულტურებთან და ორიენტირებული იყოს თანამედროვე პრობლემებისადმი".   "უსასრულობის წვდომის სიხარული სასრულში"-ეს არის რაბინდრანათ თაგორის შემოქმედების არსი. თაგორმა შექმნა და დაამკვიდრა ბენგალიურ ლიტერატურაში სოცილურ-ფსიქოლოგიური რომანის ჟანრი.

    ლირიკული ლექსების კრებულში "მებაღე" თაგორი ავითარებს აზრს, რომ სიყვარულია უმაღლესი ფასეულობა ქვეყნად, სიყვარულში ხდება წინააღმდეგობათა შერწყმა და შერიგება.   

       1913წელს თაგორს აზიელი მწერლებიდან პირველს ნობელის პრემია მიენიჭა.       დიდი ხანია, მიზიდავს თაგორის შემოქმედება. გადავწყვიტე, ჩემი გატაცება ამ დიდი პოეტის შემოქმედებით სხვებსაც გავუზიარო. წრმოგიდგენთ თაგორის პოეზიის ნიმუშებს ციცინო გამყრელიძის თარგმნილს (მსოფლიო ლიტერატურის ბიბლიოთეკა).     

      პირადად მე მივიჩნევ, რომ თაგორი ჩვენს ენაზე არცთუ ისე კარგადაა თარგნილი. (მომისმენია, წამიკითხავს ინგლისურადაც და უფრო მომწონებია). მიუხედავად ამისა, მიმაჩნია, რომ ამ ნაწარმოებებში გაჟღერებული იდეა საინტერესო იქნება ყველა მკითხველისთვის.

მებაღე

I

„დედოფალო, მოწყალება  მოიღე ჩემდა!“

„დარბაზობა დასრულდა უკვე.

მსახურნი ჩემნი დაიშალნენ.

შენ რად მოსულხარ ასე გვიან?"

„როცა დაითხოვ ყველა დანარჩენს, ჩემი დრო დგება,

მოვსულვარ, რათა გამოგთხოვო სამსახური,

დარჩენილი უკანასკნელი მსახურის წილად“.

„ასე გვიან რის იმედი გაქვს?’

„ეგებ დამნიშნო ყვავილნარის შენის მებაღედ?

„უცნაური სურვილი არის!“     

„ხელს ავიღებ სხვა სამსახურზე.     

დავთმობ ხმალ-აბჯარს.

სხვა მეფეთა შორეულ კარზე ნუ გამაგზავნი,

საგმირო საქმეთ მეტად ნუღარ ჩამადენინებ,

ოღონდ ვიყო ყვავილნარის შენის მებაღე“.

„რას გააკეთებ?“

„გემსახურები უქმ დღეებში.

მოვუვლი ბალახს, იმ ბილიკებს, ყოველ დილით შენ რომ დადიხარ.

აქ ყვავილი შემოგხვდება საგალობელით ყოველ ნაბიჯზე,

და შენს ფეხთ ქვეშ სიკვდილს ინატრებს.

საპტაპარნას ტოტზე გაგიბამ საქანელას და გაქანავებ. შტოებს შორის გამოიჭრება საღამოს მთვარე,

რომ ფოთლებსა და ფოთლებს შუა შენს კაბის კალთას ეამბოროს.

სურნელოვანი ზეთით ავავსებ შენს სასთუმალთან  ანთებულ სანათს,

სანდალოზით და ზაფრანას ფურცლით მოვრთავ შენს ფეხთა მოსასვენებელს“.

„გასამრჯელოდ რაღას ინდომებ?“

„ნება მომეცი, შენი ხელი-ლოტოსის კვირტი ავიღო ხელში

და ყვავილების სამაჯურით შეგიმკო მაჯა.

ნება მომეცი,-შეგიღებო ნაზი ფეფები აშოკას ფურცლის წითელი წვენით,

და კოცნით ავწმინდო მტვრის ნატამალი ზედ შერჩენილი“.

„შემისმენია შენი ვედრება, ჩემო მსახურო.

შენ იქნები ჩემი მებაღე“.

                                           

II

“ო, მგოსანო, საღამოვდება. თმაში ჭაღარა გერევა უკვე.

შენს ფიქრებთან განმარტოებულს მიღმეთიდან ძახილი გესმის?“

„საღამოა,-მგოსანმა თქვა, და სმენად ვარ გადაქცეული,

რადგან სოფლიდან შეიძლება მიმიხმოს ვინმემ.

თუმცა უკვე გვიანი არის,

ვიცდი, იქნებ  უგზო-უკვლოდ დაბნეული ორი გული შეხვდეს ერთმანეთს

და ორმა წყვილმა მწყურვალე თვალმა

სიმღერა მთხოვოს მათი დუმილის ასაჟღერები,

მათი გულისთქმის გამომხატველი,

ვინ დაქსოვს მათი გზნების ლექსებს,

თუ განვუდექ მე ამ ცხოვრებას,

და სიკვდილის და საიქიოს ჭვრეტად დავდექი?!

 მწუხრის ვარსკვლავი თვალს ეფარება.

 სამგლოვიარო კოცონები იწვის ნელ-ნელა

 და ნელა ქრება დადუმებული მდინარის პირას.

ტურა ჰკივის ნაპარტახალზე, გადალეული მთოვარის შუქზე,

აქ რომ მოვიდეს უსახლკარო ყარიბი  ვინმე

და ღამეში დადგეს ჩუმად

და თავმოდრეკით ყური უგდოს წყვდიადის ბუტბუტს,

ვინ უჩურჩულებს მას სიცოცხლის საიდუმლოს უჩუმრად ყურში,

თუ მე კარი ჩავკეტე და თავი დავიხსენ ამქვეყნიურ ბორკილებიდან?

რა არის მერე, თუ ჭაღარა გამიჩნდა თმაში!

მე ამ სოფელში ყველას ტოლი ვარ-უმრწემესის თუ უხუცესის,

ზოგს აქვს ღიმილი სანდომიანი და უბრალო,

ზოგს ეშმაკური ნაპერწკალი უკრთება თვალში.

ზოგს ცრემლები დღის სინათლეზე დაედინება,

ზოგის ცრემლები დამარხული არის წყვდიადში.

თვითეულ მათგანს მე ვჭირდები,

და დრო არ მაქვს იმ სამყაროს არსზე ვიფიქრო.

მე ყველას ხნის ვარ,

მერე რაა, თუ ჭაღარა გამიჩნდა თმაში?!“

III

დილით ზღვაში ბადე ვისროლე

და ზღვის ბნელი სიღრმეებიდან

ბადეს ამოჰყვა უცხო მშვენების

და უცნაური სახილველი ნაბადურევი.

ზოგიერთი რამ სხივსა ჰფენდა, როგორც ღიმილი,

ზოგი ბრწყინავდა, როგორც ცრემლები,

ზოგიც იყო ანთებული საპატარძლოს ღაწვების ფერად.

როცა ჩემი დღის მონაგარით შინ ვბრუნდებოდი,

ჩემი სატრფო ბაღნარში იჯდა და უგულოდ ფურცლავდა ყვავილს.

შევყოვნდი ერთ წამს,

ხოლო შემდეგ ფერხთით დავუწყვე ყველაფერი,

რაც იმ დილით ბადეს ამოჰყვა,

დავუწყვე და დავდექ მდუმარი.

მან დაჰხედა ჩემს საჩუქარს და გაიოცა:

„რა უცნაური რამ მომიტანე! რაში უნდა გამოვიყენო!“

დარცხვენილმა დავღუნე თავი და გავიფიქრე-

არცა მაქვს ბრძოლით მოპოვებული,

არც მიყიდია ბაზარზე იგი.

ვით შევკადრე ეს საჩუქარი?!

და მერე კი მთელი რამე

ჩემს ნაბადურევს გზაზე ვფანტავდი.

დილით მოვიდნენ მოგზაურნი,

აკრიფეს იგი და თან წაიღეს უცხო მხარეში.

                                          

IV

ო, საბაზრო ქალაქის გზაზე რად ააშენეს მათ ჩემი სახლი!

მათი ნავები დატვირთულნი ჩემი ხეების ჩრდილქვეშ დგებიან,

მიდიან და კვლავ ბრუნდებიან,

მიდიან და ბრუნდებიან თავის ნებაზე...

მე ვზი მდუმარი, შევცქერი მათ და-  მიდის დრო ასე,

მე მათ  უკან ვერ გავაბრუნებ,

და დღენი ჩემნი ასე გადიან.

დღითა თუ ღამით  ჩემს კარიბჭესთან ისმის მათი ნაბიჯების ხმა,

ამაოა ჩემი ძახილი-„მე თქვენ არ გიცნობთ“.

ზოგს ვიცნობ გრძნობით,

ზოგს ვიცნობ სუნთქვით,

ზოგს თითქოს სცნობს ჩემს ძარღვებში მჩქეფარე სისხლი,

სხვებს იცნობენ ჩემი სიზმრები.

მე მათ უკან ვერ გავაბრუნებ.

მე მათ მოვუხმობ:

„მობრძანდით ჩემთან, თუ ვისმეს გსურთ,

მოდით, ო, მოდით!“

დილით ტაძრის ზარები რეკენ,

და ისინიც გამოჩნდებიან კალათით ხელში.

წითლადა აქვთ შეღებილი ფეხები და

ცისკრის ნათელი უელავთ პირზე.

მე მათ უკან ვერ გავაბრუნებ.

მე მათ მოვუხმობ:

„ყვავილების დასაკრეფად მოდით ჩემს ბაღში,

მოდით, ო, მოდით!“

შუადღისას სასახლის კართან დარეკავს ზარი,

მე არ ვიცი, სამუშაოს რადა სტოვებენ

და ჩერდებიან ისევ ჩემს კართან.

თმაში ჩაწნული ყვავილების

მიმკრთალა და მიმჭკნარა ფერი,

მოდუნებული არის მათი ჩანგის სიმებიც.

მე მათ უკან ვერ გავაბრუნებ.

მე მათ  მოვუხმობ:

„ჩემი ბაღის ჩრდილოვანში სიგრილეა, მოყვასნო ჩემნო,

მოდით, ო, მოდით!“

ღამით ტყეებში  ჭრიჭინობელას ჭრიჭინი ისმის.

ვინ არის ნეტავ, ჩემს კარებთან წყნარად რომ მოდის და აკაკუნებს.

ვხედავ მის სახეს და ვერცა ვხედავ.

არაფერს ვამბობ, ჩუმად არის ჩემი სტუმარიც;

ზეცის დუმილი სუფევს გარშემო.

მდუმარე  სტუმარს ჩემსას უკან ვერ გავაბრუნებ.

მე მის სახეს შევცქერი ბნელში,

და ღამეები ასე გადიან!

                                                                 

V

დაუცხრომელი მიდგას სული. მიუწვდომელს ველტვი დღემუდამ.

სული მელევა ნატვრით-შევეხო ნისლოვანი შორეთის კალთას.

ო, მიღმეთო დიდებულო,

ო, მაგ ნაღარის ძახილო მძაფრო!

მე მავიწყდება, მავიწყდება რომ არ მაქვს ფრთები,

მე მავიწყდება რომ მიწას ვარ მიჯაჭვული სამუდამჟამოდ.

გულმწყურვალი ვარ, თვალზე რული არ მეკარება,

უცხოს ვგავარ უცხო მიწაზე.

შენი სუნთქვა მეახლება

და ჩამჩურჩულებს შეუძლებელ იმედის სიტყვას.

შენი ენა გულს ეცნობა, ვით დედაენა.

ო, შორეულო, შორო სავალო,

ო, მაგ ნაღარის ძახილო მძაფრო!

მე მავიწყდება, მავიწყდება, რომ გზა არ ვიცი,

მე მავიწყდება, რომ ფრთოსანი რაში არა მყავს.

გულისყური დამკარგვია,

ჩემსავ გულში უგზო-უკვლოდ დავეხეტები.

მოსვენების საათების მზიურ ბურუსში

შენი ხატება მევლინება ცის სილურჯიდან.

ო, ნაპირო შორეულო,

ო, მაგ ნაღარის ძახილო მძაფრო!

მე მავიწყდება, მავიწყდება, რომ დახშულია ყველა კარი

მარტოობის ჩემის სენაკში.

                                           

VI

ტყვედქმნილი ჩიტი გალიაში დაფართქალებდა,

ლაღი ფრინველი ტყეში გალობდა,

დადაგა ჟამი და  შეხვდნენ ერთურთს-

ეს იყო მათი ბედისწერა.

თავისუფალმა შეჰღაღადა: „წამოდი, ჩემო, ტყეში გავფრინდეთ!“

ტყვედქმნილმა ჩიტმა წაიდუდუნა:

„შენ მოდი ჩემთან, გალიაში ვიცხოვროთ ერთად“.

„გალიაში ფრთას სად გავშლი, შენი ქანდარა ფრთებს შემიკვეცავს!“

„ვაიმე ჩემს თავს!

ცაში სად ვნახავ ისეთ ქანდარას, რო ფრთა  დავკეცო და შევისვენო!“

„სანატრელო, ტყეთა სიმღერა იგალობე!“-თავისუფალმა ჩიტმა შეჰფრფინა.

„ჩემთან მოდი, შეგასწავლი სწავლულთა  ენას“-მიუგო მას გალიის ჩიტმა.

ტყის ფრინველმა შესძახა მაშინ:

„არა, ო, არა, სიმღერის სწავლა არ  შეიძლება“.

გალიის ჩიტმა დაიკვნესა: „ვაჰმე, არ ვიცი ტყეთა სიმღერა“.

ერთმანეთს მონატრულებს სიყვარული შემოენთოთ უფრო ძალუმად,

მაგრამ ერთად, მხარდამხარ ფრენა არ უწერიათ.

გალიის რკინებს ეხლებიან

და ამაოა მათი ლტოლვა გაუგონ ერთურთს.

ატკაცუნებენ სურვილით ფრთებს და უგალობენ ერთიმეორეს:

„ახლოს მოდი სანატრელო, ო, მოდი ჩემთან“

ლაღი ფრინველი ჰყივის ტკივილით:

„არ შემიძლია, მეშინია გამოკეტილი გალიის კარის“.

ჩურჩულებს სევდით ტყვედქმნილი ჩიტი:

„ვაი, რომ ფრთები უღონოდ და უსიცოცხლოდ მაქვს დაცვენილი“.

 VII

ჩემო დედილო, უფლისწული ჩაივლის გზაზე,

ვით შემიძლია მე ამ დილით საქმე მივხედო?

მითხარ, თმა როგორ გავიკეთო,

მითხარ, რომელი ჩავიცვა კაბა,

რად მიყურებ გაოცებული?

მე ვიცი კარგად, ჩემკენ არც კი გამოიხედავს,

მე კარგად ვიცი, რომ უსიტყვოდ ჩაიქროლებს ის ჩვენს კარებთან

და შორიდან მომწვდება მხოლოდ მოწყვეტილი ქვითინი ქარის.

მაგრამ იგი ჩაივლის გზაზე

და იმ წუთისთვის უნდა მეცვას ლამაზი კაბა.

ო, დედაჩემო,

უფლისწულმა ჩაიქროლა ჩვენი ჭიშკრის წინ

და დილის მზემ გამოანათა მისი ეტლიდან,

პირსაბურავი მოვიხსენი,

მოვიგლიჯე ძვირფასი ლალის ყელსაბამი და გადავუგდე.

რად მიყურებ გაოცებული?

მე ვიცი კარგად, ყელსაბამი არ აუღია,

მე ვიცი, რომ ჩემს ყელსაბამს ეტლის თვლებმა გადაუარეს

და მტვერში დარჩა მარტოოდენ ლაქა წითელი.

არც იცის ვინმემ,

თუ რა იყო ან ვის ვუძღვენი ეს საჩუქარი,

მაგრამ  ჭაბუკმა უფლისწულმა ჩაიქროლა ჩვენი სახლის წინ

და ჩემი მკერდის უძვირფასესი სამკაული გზად გადავუგდე.

VIII

გაქრა კანდელი ჩემს სასთუმალთან

და გავიღვიძე დილის  პირველ ჩიტებთან ერთად.

ღია სარკმელთან ჩამოვჯექი თმაჩამოშლილი, 

ყვავილების გვირგვინით თავზე.

ვარდისფერ ნისლში გამოჩნდა ჭაბუკი მგზავრი,

მარგალიტების ძეწკვი ჰქონდა შებმული ყელზე

და ოქროს ჯიღას მზის სხივები დასთამაშებდა.

ჩემი კარის წინ ის შეჩერდა და შემევედრა:

„სად არის იგი?“

მე სირცხვილით ვერ ვუთხარ იმას:

„იგი ხომ მე ვარ, ჭაბუკო მგზავრო, იგი ხომ მე ვარ“.

დაისი იდგა და სანათი კიდევ არ ენთო.

თმას ვიწნავდი უხასიათოდ.

ჩამავალი მზის ელვარე სხივში იმ ჭაბუკის ეტლი გამოჩნდა,

ცხენებს ხვითქი გადასდიოდათ,

დამტვერილი ჰქონდა სამოსი.

ის ჩამოხდა ჩემი კარის წინ და დაღლილი ხმით შემესიტყვა:

„სად არის იგი?“

მე სირცხვილით ვერ ვუთხარ იმას:

„იგი ხომ მე ვარ, დაღლილო მგზავრო, იგი ხომ მე ვარ“.

ახლა აპრილის ღამეა უკვე,

ჩემს ოთახში ანთებული მაქვს სანათური.

სამხრეთის სიო მელამუნება.

ცელქ თუთიყუშს წყნარადა სძინავს გალიაში.

ჩემი სარტყელი ფარშევანგის ყელის ფერია,

ჩემი კაბა-მწვანე, როგორც ნორჩი ბალახი,

მე ფანჯარასთან ჩუმად ვზივარ და უკაცრიელ ქუჩას გავყურებ

და ბნელ ღამეში მე ვჩურჩულებ:

„იგი ხომ მე ვარ, ჭაბუკო მგზავრო, იგი ხომ მე ვარ“.

IX

როცა ღამით სასურველთან შესახვედრად მივეჩქარები,

ჩიტები დუმან,

სიო არ იძვრის,

და სახლებიც მიყუჩებულან,

მხოლოდ ჩემს ფეხზე დასტანაგები წკრიალებენ ყოველ ნაბიჯზე,

და მე მრცხვენია.

როდესაც ვზივარ აივანზე და მიჯნურის ფეხის ხმას ველი,

ფოთლებიც კი არ  შრიალებენ,

ჩუმდება ტალღაც და მდინარეც-

დაპირული, როგორც ხმალი მიძინებული გუშაგის მუხლზე.

მხოლოდ ჩემი გული ჩქარობს, ამოვარდნას ლამობს ბუდიდან,

მე არ ვიცი, რით დავაწყნარო.

როცა მოდის სატრფო ჩემი, ჩემს გვერდით ჯდება,

როს სხეული მიკანკალებს, როს თვალებს ვხრი ათრთოლებული,

ღამე ღრმავდება,

ქარი აქრობს ჩემს სანათურსაც

და ღრუბლები ებურებიან ვარსკვლავებს ცისა.

მხოლოდ ჩემს მკერდში ბრწყინავს ალმასი-გამოსცემს ნათელს

მე არ ვიცი, როგორ დავმალო ეს ბრწყინვალება.

X

წამოდი ისე, როგორცა ხარ;

ჩასაცმელად ნუ დაყოვნდები.

თუ დაგეშალა ნაწნავები,

თუ სწორად არ გაქვს თმა გაყოფილი,

თუ ვერ მოასწარ სარტყელის შეკვრა,

წამოდი ისე, როგორცა ხარ, ნუ  დაყოვნდები.

სწრაფი ნაბიჯით გადმოიარე მწვანე მინდორი.

თუ მოგაშორა საღებავი ფეხებზე ცვარმა,

თუ შეგეხსნა დასტანაგები,

თუ დაგებნა მარგალიტები-არაფერია.

სწრაფი ნაბიჯით გადმოსჭერი მწვანე მინდორი.

ხედავ, ღრუბლები ჩამოწვა ცაზე!

წეროების ქარავანი აფრინდა ცაში

მდინარის გაღმა ნაპირებიდან,

და ქარის მძაფრ  შემობერვაზე აშრიალდა მანანას ჭალა,

სოფლის  შარაზე სწრაფად მორბის დამფრთხალი ჯოგი.

ხედავ,  ჩამოწვა ღრუბლები ცაზე!

ამაოდ ანთებ სანათს სარკესთან,

ქარი უბერავს, აბრიალებს და აქრობს სანათს.

ვინ იტყვის, რომ შენს ქუთუთოებს

ლამპრის მჭვარტლი არ დასდებია,

რადგან საავდრო ღრუბელზე უფრო ბნელი არის შენი თვალები.

ამაოდ ანთებ სანათს სარკესთან-ქრება სანათი,

წამოდი ისე, როგორცა ხარ,

ჩასაცმელად ნუ დაყოვნდები,

თუ არ დაგიწნავს ჯერეთ გვირგვინი, რა მოხდა მერე,

თუ არ  შეგიკრავს სამაჯური, არაფერია.

ცა ღრუბლებით ჩამოქურუხდა, გვიანი  არის.

როგორცა ხარ, წამოდი ისე,

დროს ამაოდ ნუღარ დაკარგავ.

XII

ოდეს იქნე საქმიანი და სურა გქონდეს წყლით ასავსები,

მოდი ჩემს ტბაზე, ჩემს ტბაზე მოდი,

ტალღა ფეხებს დაგიკოცნის

და დუდუნით გაგანდობს თავის საიდუმლოს.

წვიმის ღრუბლისა  განეფინა მიწას ჩრდილები,

ხეების ლურჯ სილუეტებზე ჩამოქურუხდა,

როგორც შენი თმის ტალღები შენს წარბებს ზემოთ.

მე კარგად ვცნობ შენი ფეხის ხმას;

ჩემს გულში ფეთქავს შენი ნაბიჯი.

მოდი, ო, მოდი ჩემს ლურჯ ტბაზე წყლის ასავსებად.

როს იქნე უქმად,უდარდელად,

და შენი სურა ტალღას მიანდო,

მოდი ჩემს ტბაზე, ჩემს ტბაზე მოდი.

მწვანე ფერდობზე შეფენილია აურაცხელი მინდვრის ყვავილი,

შენი ფიქრები აფრინდებიან შენთა თვალთაგან,

როგორც ჩიტი ბუდეებიდან,

პირსაბურავი ჩამოგეშლება, დაეფინება შენს ფეხთა ქვეშე,

მოდი, მოდი,

თუ უქმად იყო,   ჩემს ტბაზე მოდი.

როცა გართობა-თამაშს დათმობ და საბანაოდ იფიქრებ წასვლას,

ჩემს ტბაზე მოდი.

დატოვე წყლისპირ შენი ლურჯი წამოსასხამი;

ლურჯი წყალი დაგმალავს და დაგფარავს სრულად.

ტალღა დადგება ფეხის წვერებზე,

ყელს დაგიკოცნის და გიჩურჩულებს ყურში ალერსით,

ო, მოდი ჩემთან, საბანაოდ ჩემს ტბაზე მოდი.

თუ თავზე ხელი აიღო და სასიკვდილოდ გასწირო თავი,

მოდი ჩემს ტბაზე,

გრილია იგი და ღრმა უძიროდ,

უსიზმრებო ძილივით ბნელი.

მის სიღრმეში დღე და ღამე თანასწორდება,

სიმღერები დუმილად დნება.

მოდი, მოდი, ჩემს ტბაზე მოდი,

თუ სასიკვდილოდ გასწირო თავი.

 XIII

არაფერს გთხოვდი,

ტყისპირ ხის უკან ვიდექ მდუმარი,

რიჟრაჟს თვალებში ჯერ თვლემა ედგა

და ჰაერში ცვარი სუნთქავდა.

ნორჩი ბალახის ზანტი სურნელი მიწაზე იდგა ვარდისფერ ნისლად.

ბანიანის ქვეშ ძროხას წველიდი

ახალმოდღვებილ კარაქივით ნაზი ხელებით.

და მე ვიდექი იქვე მდუმარი.

არაფერი არ მითქვამს შენთვის-

ჩიტის გალობა ისმოდა ტყიდან,

მანგოს ყვავილს გზა მოეჩითა,

და ფუტკრები ედებოდნენ ზუზუნით ყვავილს,

იქვე, გუბესთან შივას ტაძრის გაიღო ბჭე და

ღვთისმსახურმა იწყო გალობა.

შენ კი კალთაში ქოთანი გედგა, წველიდი ძროხას,

მე ცარიელი ქვაბით ვიდექი.

მოახლოებაც ვერ  შემოგბედე,

ტაძრის ზარებმა ცა გააღვიძეს,

საქონელი გარეკეს სოფლით,

და შარაგზაზე ბუღი ავიდა.

სავსე სურებით მდინარიდან მობრუნდნენ უკვე სოფლის ქალები.

შენ კი ქოთანს რძით ავსებდი,

და მაჯაზე გიწკრიალებდა სამაჯურები,

შემომათენდა და ახლოს მოსვლა ვერ გაგიბედე.

                                 

XIV

გზას მივყვებოდი, არ ვიცი, რადა,
როს შუადღე გადავიდა და ნავმა ააშრიალა ლერწმის ტოტები.
მუხლისთავებზე დაცემული მუქი ჩრდილები
ხელგაშლილნი გაედევნენ მიმავალ ნათელს,
კოელები დაიღალნენ მეტის სიმღერით.
გზას მივყვებოდი, არ ვიცი, რადა.
ნაპირზე მდგარ პატარა ქოხს ჩრდილებს აფარებს ხე შტომრავალი,
აქ საქმობს ქალი,
და კუთხიდან
მუსიკა ისმის სამაჯურების.
ამ ქოხთან შევდექ, არ ვიცი, რადა.
ვიწრო ბილიკი სერავს მინდვრებს და მანგოს ჭალებს,
ჩაუვლის იგი სოფლის ტაძარს,
და მდინარესთან, ნავმისადგომთან-საბაზრო ადგილს,
ამ ქოხთან შევდექ, არ ვიცი, რადა.
დიდი ხნის წინათ, მარტის გრილი დღე იყო ერთხელ,
გაზაფხული ჩურჩულებდა მოთენთილი, დამათრობელი,
და ცვიოდა მანგოს ყვავილი.
წყალი ციმციმით ესხმოდა, ეფერებოდა
ნავმისადგომის საფეხურზე ჩამოდგმულ სურას.
და გამახსენდა ის მარტის დღე, არ ვიცი, რადა.
ხშირდება ჩრდილი,
შინ ბრუნდება სოფლის ნახირი.
რუხი ბინდი ჩამოწვა მინდვრად
და სოფლელები ნაპირზე ბორანს ელოდებიან,
მე ნელ-ნელა ვბრუნდები უკან, არ ვიცი, რადა.